Stefan Bratkowski (ur. 22 listopada 1934 we Wrocławiu) – dziennikarz, publicysta, pisarz. Jest jednym z “ojców założycieli” Fundacji FCP, wieloletnim przewodniczącym jej Rady (do 2007 r) oraz prezesem Zarządu (do marca 2015 r).
Z wykształcenia prawnik (absolwent UJ z 1955), był członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika „Po prostu”. W latach 1980-1982 i 1989-1990 – prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a następnie jego prezes honorowy. Założyciel i w latach 1970-1973 oraz 1980-1981 kierownik redakcji „Życia i Nowoczesności” (cotygodniowego dodatku do dziennika „Życie Warszawy„).
W 1979 zainicjował powstanie Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość”, które odegrało istotną rolę w formowaniu opinii publicznej okresu tuż przed powstaniem „Solidarności” i w podbudowie teoretyczno-politycznej przemian ustrojowych w Polsce.
W latach 1984-1989 twórca podziemnej „Gazety Dźwiękowej”; współpracownik odnowionego „Po prostu”, „Gazety Bankowej” oraz współtwórca„Gazety Wyborczej”. Zajmuje się problematyką naukową, ekonomiczną, historyczną, a także kwestiami nowoczesnego zarządzania.
Jest też współzałożycielem i społecznym redaktorem naczelnym niezależnego portalu publicystycznego Studio Opinii
Autor prawie 20 książek, w tym m.in. takich jak:Księga wróżb prawdziwych (1969), Gra o jutro (1970, współautor z Andrzejem Bratkowskim), Skąd przychodzimy (1975), Oddalający się kontynent (1978), Nie tak stromo pod tę górę (1980), Wiosna Europy (1997), a także Najkrótsza historia Polski (1998), Pan Nowogród Wielki (1999) oraz Atlantyda tak niedaleko, a także Podróż do nowej przeszłości (2000), Pod wspólnym niebem: krótka historia Żydów w Polsce i stosunków polsko-żydowskich (2001) i Nieco inna historia cywilizacji: dzieje banków, bankierów i obrotu pieniężnego (2003). Jest też autorem scenariusza serialu telewizyjnego “Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy”.
Odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, laureat Nagrody im. Adolfa Bocheńskiego (1980), Nagrody Kisiela (1990), PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego (1998) oraz
i Superwiktora (2015).