Rada Fundacji – skład

Prof. Leszek Szaruga – Przewodniczący Rady Fundacji

 

Jest synem Witolda Wirpszy i Marii Kureckiej. W latach 70. i 80. był redaktorem pism drugiego obiegu, takich jak „Puls„, „Wezwanie”. W latach 19791989 wspólpracował z sekcją polską Radia Wolna Europa (pod pseudonimami: Jan Krajnik, Krzysztof Powoski). Od 1979 r. współpracował z „Kulturą”, Pod koniec istnienia pisma był w nim szefem działu poezji. W latach 19871990 mieszkał w Berlinie Zachodnim, gdzie współpracował z sekcjami polskimi BBC i Deutsche Welle oraz czasopismami emigracyjnymi. Od przyjazdu na stałe do kraju w roku 2003 – wykładowca Uniwersytetu Szczecińskiego, Częstochowskiej WSP, Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor pism „Nowaja Polsza” oraz „Przegląd Polityczny”. Laureat Nagrody Kościelskich (1986) oraz nagrody literackiej „Kultury” (1999).

2 czerwca 2009 z rąk podsekretarza stanu w MKiDN Tomasza Merty odebrał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Członek Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego.

Elżbieta Skotnicka-Illasiewicz

 

Studia z zakresu teorii muzyki, pedagogiki muzycznej socjologii kultury. Doktorat z socjologii kultury w Instytucie Sztuki PAN. W latach 1967 – 1993 adiunkt w IFIS PAN, i w kolejnych latach kierownik Zakładu Socjologii Kultury, dyrektor Departamentu Statystyki Społecznej w GUS. W latach 1998 – 2004 1998 członkini zespołu expertów ad personam przy Pełnomocniku Rządu ds. Negocjacji o Członkostwo Polski w Unii Europejskiej. W latach 2000 – 2009 Radca Ministra w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej ds. inicjowania i analizowania badan społecznych z zakresu przemian świadomości i społecznych nastawień wobec następstw członkostwa Polski w Unii Europejskiej. Autorka około 200 publikacji z zakresu socjologii kultury i społecznych aspektów członkostwa Polski w Unii Europejskiej. Obecnie prowadzi działalność akademicką, publikuje, pełni funkcje społeczne w Fundacjach: Polska w Europie, Pro Publico Bono, Centrum Prasowe Europy Środkowej i Wschodniej, Węzły Pamięci, Zespole Analiz Badan Społecznych KPRM. W 2009 została powołana do zespołu TeamEurope przez Przedstawicielstwo Komisji Europejskiej w Polsce, bierze udział w licznych audycjach telewizyjnych i radiowych . Jest na emeryturze.

Katarzyna Z. Kołodziejczyk

 

Ukończyła Uniwersytet Warszawski, Wydział Historii i Filozofii, a także studia podyplomowe w Moguncji /RFN/ w Institut Fuer Allgemeine Geschichte. Kierunek: Europa Środkowo-Wschodnia, okres dwudziestolecia międzywojennego. Pracowała w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych, a także w Instytucie Historii PAN, w Zakładzie Historii Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej.

W latach 1969 – 13.XII1981- w tygodniku „Perspektywy”, w którym kierowała działem historii, a w latach 198O – 1981 pełniła w nim również funkcję przewodniczącej „Solidarności”. W stanie wojennym, po odmowie podpisania „lojalki” – bez pracy (do 1985 r, kiedy znalazła zatrudnienie w miesięczniku „Misjonarz”). W tym czasie była również członkiem zespołu, który zajmował się analizą sytuacji w Polsce oraz polityką zagraniczną, a także członkiem Prymasowskiego Komitetu

Na ogólnopolskim, nielegalnym Zjeździe SDP, jako sekretarz SDP, przedstawiła raport: ”Życie dziennikarzy w stanie wojennym”.

Po 1989 r, wspólnie z Dariuszem Fikusem, współtworzyła nową „Rzeczpospolitą”, w której kierowała działem zagranicznym, cieszącym się wówczas opinią jednego z najlepszych w prasie krajowej.

Od początku istnienia Fundacji FCP – do której powstania walnie się przyczyniła – jest członkiem jej Rady

W czasie, w którym Polska starała się o członkostwo w NATO, była również wiceprzewodniczącą Stowarzyszenia Euroatlantyckiego.

Stanisław Mocek

 

Politolog i medio-znawca, rektor i profesor Collegium Civitas. Stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, laureat nagrody im. Karla Poppera. W latach 90-tych członek redakcji pism „Politicus” i „Polis. O sztuce życia publicznego”, obecnie redaktor naczelny kwartalnika „Animacja Życia Publicznego” oraz rocznika naukowego „Zoon Politikon”. Zajmuje się zagadnieniami etyki politycznej i elit życia publicznego, animacji życia publicznego oraz problematyką elity dziennikarskiej i relacji między mediami a różnymi sferami życia publicznego. Redaktor naukowy pracy zbiorowej „Dziennikarstwo, media, społeczeństwo” (2005) oraz „Terroryzm w medialnym obrazie świata” (razem z K. Liedelem, 2010) i autor książek „Moralne podstawy życia politycznego” (1997) i „Dziennikarze po komunizmie. Elita mediów w świetle badań społecznych” (2006). Publikował m.in. w „Kulturze i Społeczeństwie”, „Studiach Politycznych”, „Dziejach Najnowszych”, „Kulturze Współczesnej”.

Małgorzata Dzieduszycka-Ziemilska

 

Publicysta, krytyk teatralny, dyplomata.

Ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Jej praca magisterska o Teatrze Jerzego Grotowskiego ukazała się drukiem i była pierwszą książką o Grotowskim wydaną w Polsce.

W latach 1974-1981 stała współpracownica tygodników ITD, Kultura, Polityka oraz miesięcznika Dialog. Autorka reportaży (także w wydaniu książkowym).

W latach 1981-1990 kierownik literacki teatru „Kalambur” we Wrocławiu oraz Teatru „Studio” w Warszawie. Prowadziła dział zagraniczny w miesięczniku Teatr. Organizatorka międzynarodowych festiwali teatru awangardowego we Wrocławiu.

W 1991 wstąpiła do służby publicznej. Była Konsulem Generalnym RP w Montrealu, Stałym Przedstawicielem RP w UNESCO, prowadziła Departament Współpracy z Zagranicą w Ministerstwie Kultury, była Pełnomocnikiem Ministra Spraw Zagranicznych d.s. Kontaktów z Diasporą Żydowską, przewodniczyła Polskiej Radzie Ruchu Europejskiego. Jest w zarządzie Fundacji Polska w Europie, a także członkiem Polskiego Komitetu ds. UNESCO.

Autorka książek: „’Apocalypsis cum Figuris’ Jerzego Grotowskiego” (WL 1974) , „Ameryka z miłością i złością” (Wyd. Dolnośląskie 198), „Idiomy angielskie” (z Alexem di Meo, z ilustr. Sz. Kobylińskiego; Wiedza Powsz. 2009), „Wszyscy jesteśmy nomadami. Reportaż z podróży po Mongolii” (Świat Książki 2012) i – ostatnio – opowieść „Tysiąc wiatrów w biegu” (PIW 2015).

Ernest Skalski

 

Z wykształcenia historyk. Dziennikarstwem zajął się w 1958, podejmując pracę w dzienniku „Sztandar Młodych”, wówczas organie Związku Młodzieży Socjalistycznej. Związany następnie z różnymi tytułami prasowymi, współpracował również z radiem i telewizją. Był członkiem redakcji takich pism jak „Życie Gospodarcze”, „Kultura” i „Polityka”. Po sierpniu 1980 dołączył do nowo powstałej redakcji „Tygodnika Solidarność”. W stanie wojennym współtworzył periodyki drugiego obiegu, w tym „Tygodnik Wojenny” i „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, pisując również m.in. do „Tygodnika Mazowsze”. Zawodowo był wówczas publicystą „Tygodnika Powszechnego”.

W 1981 został członkiem władz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a po jego delegalizacji działał w podziemnym SDP.

Należał do założycieli „Gazety Wyborczej”, był komentatorem i zastępcą redaktora naczelnego tego dziennika, a także członkiem zarządu Agory. Później do 2005 publikował w „Rzeczpospolitej”. Jest współzałożycielem portalu publicystycznego Studio Opinii.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).

Jacek Pałasiński

 

Dziennikarz telewizyjny i radiowy, korespondent.

Jest absolwentem Wydziału Wiedzy o Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Od 1977 był działaczem opozycji demokratycznej, związanym z Niezależną Oficyną Wydawniczą NOWA. W 1981 wyjechał z kraju do Włoch, gdzie był jednym z założycieli Komitetu „Solidarności” we Włoszech. Jako dziennikarz pracował w Radiu ZET, „Rzeczpospolitej” i „Wprost”, publikował również w prasie zagranicznej. Następnie został korespondentem i publicystą TVN24, w tym m.in. prowadzącym wspólnie z Anną Kalczyńską cotygodniowy magazyn Tu Europa.

Jest członkiem Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej we Włoszech oraz Stowarzyszenia Wolnego Słowa, a także współzałożycielem gazety internetowej Studio Opinii.